Pedro Rodríguez Campomanes, nado en Santa Eulalia de Sorriba (Tineo) o 1 de xullo de 1723 e finado en Madrid o 3 de febreiro de 1802, é unha das figuras máis destacadas do século XVIII español, e un dos máximos representantes do reformismo ilustrado. Xurista, político, historiador e economista, contribuíu decisivamente ao esforzo de modernización do país.
No seu primeiro cargo público como conselleiro xeral de Correos publicou valiosos traballos sobre o estado das comunicacións na península. Daquela, xa fose por descoñecemento ou por imposibilidade física, moitas cartas nunca se recollían en correos e non chegaban ao seu destino. Campomanes tivo a idea de crear un corpo de carteiros que entregasen, casa por casa, os envíos postais que os destinatarios non recollesen na oficina de correos. O 8 de outubro de 1756, Campomanes asina o decreto polo que se nomean os 12 primeiros carteiros de Madrid, un por cada cuartel no que se dividía a capital a fins postais. Así, toda a correspondencia entregaríase a tempo. Uns días despois a ducia de afortunados xuran o cargo ante Campomanes. Tiñan que saber ler, escribir e vivir dentro dos límites do barrio de reparto.
Esta é a orixe do traballo de carteiro en España, e do primeiro servizo de comunicacións moderno de uso universal para toda a poboación. En 1762 esta ordenanza chegou tamén a México, nomeándose os primeiros carteiros, e en 1771 a Bos Aires. Desde entón, e grazas a este avance técnico, e ao traballo de tantos carteiros, as cartas xa chegaron ao seu destino.